StepTeamBrabantsBont

2017-09-30 IJsselmeertocht

IJsselmeertocht 30 september 2017
04.00 uur in de ochtend in Kampen.

Het startsein klinkt. We beginnen aan ons steprondje om het IJsselmeer.

Wij, Marry, Ron en Irma, van Brabanstbont en dan nog 14 anderen die de Zuiderzee gaan bedwingen. Een groep met diverse nationaliteiten. Belgische schoonen, Nederlanders, een oosterbuur uit Duitsland en Brabanders.
Op weg om het meertje eens van alle kanten te bekijken. Natuurlijk gesteund door de verhalen van de ervaren Kees Flipsen.

We beginnen met het eerste buitje van die dag. Het eerste buitje van de twee. De stemming zit er goed in. Raar om te weten dat we 15 1/2 uur later weer terug zullen zijn.
Gezien het tijdstip is er niet zo veel verkeer op de weg en is er niet zo veel te zien. De eerste kilometers is vooral Marry op zoek naar de polder. De Noordoostpolder.  Maar helaas, hij heeft de polder alleen maar geroken. En de polder daar ruikt hetzelfde als de polder in Brabant.
De groep is vrij snel op elkaar ingespeeld, soms wordt er naar voren geroepen dat het tempo iets omlaag mag. Soms even een stop voor een boterham of een plasje. De volgauto's volgen ons, halen ons in, laten ons voorgaan, houden het verkeer tegen en volgens ons weer. Zo rond de 20 kilometer p/u steppen is lekker maar op dat tempo in de auto?? Petje af voor de volgvrouwen en mannen.
Tussendoor wordt er een hoop gekletst, daar had iedereen nog wel adem voor. Ondanks onze Nederlandse uitspraak was Marry degene die wel eens in het plat Brabants iets naar voren riep. Al was het alleen maar om de verbaasde gezichten van de anderen te zien. Die snapten niet waar hij het over had. Toch drie van de groep die er lol in hadden.
Maar er is nog meer geleerd, we weten nu dat een step in het Duits een Tretroller is. En ook onze Belgische woordenschat is uitgebreid.

Zo rond half acht begon het licht te worden. Achter de wolken scheen de zon,tenminste, dat denken we. Er waren echter nogal veel wolken.
In Stavoren de eerste stempelpost. Bij een jachthaven met toilet, dat is toch altijd fijn. Thee, koffie, koek, banaan, stroopwafels, het was er allemaal. Super geregeld. Tijd voor de volgers om even een band te plakken en een wiel te wisselen. Water bijvullen, even op de foto en daarna weer door. Tussendoor nog even in Oude Mirdum het hoogste "klimmetje" van Friesland overwonnen. Ron, die deze hobbel al meerdere malen heeft opgestept, gaat gestaag naar boven. Marry sjeest iedereen voorbij waarop iedereen wakker schrikt en het tempo probeert te volgen. Niet iedereen, Irma weet wat ze kan met klimmen en geeft de anderen dan ook de kans om haar een keer in te halen ;)
Voor de Afsluitdijk nog even wat energie opdoen. En dan op weg naar 36 km steppen tussen het IJsselmeer en de Waddenzee. De zoete watergeur vermengt met de zilte lucht. En helaas ook met de dampen van de auto's. Halverwege even een stop om dan weer door te tuffen naar Den Oever. Voordat we Den Oever bereiken voelen we al een keer een druppel. In het begin nog hopend dat we de zweetdruppels voelen van de andere steppers, maar helaas, het natte kwam van boven.
In Den Oever begint het tweede buitje van die dag goed door te zetten. Een buitje van een kilometer of negentig.

Een soepje, pannenkoeken van Ron, vanillevla, rijstepap, een snicker, boterhammen en een lekker bakkie thee. Ook op deze stop worden we goed vertroeteld. Gelukkig onder een partytent.
Even aan het thuisfront en de Brabantsbontsteppers laten weten dat we de Afsluitdijk hebben gehad. En dan maar weer op weg. Richting Enkhuizen waar we het IJsselmeer weer over zullen steken. Van Den Oever naar Enkhuizen is maar 1 weg. Een hele lange, natte en eigenlijk zeer saaie weg. Tot we een stuk over de dijk kunnen, daar zien we weer wat meer. Tussendoor nog een aantal keren stoppen. De ene keer om te drinken maar in die 245 kilometer ook 8 keer om een wiel te verwisselen. Het natte weer zorgt er voor dat steentjes blijven plakken en die zorgen voor een lekke band. Ook bij Ron is er een steentje blijven plakken en hij is dan ook op een mooie paarse step verder gegaan.
Tijdens de tocht steeds weer andere mensen om naast te steppen. Erg leuk om die te leren kennen.
Weer wat tips opgedaan en ervaringen gedeeld.

Maar regelmatig toch ook even met ons drie steppen, voor nog meer gezelligheid en om te checken hoe het gaat. Toch altijd een prettig gevoel als er eigen maatjes meesteppen die klaar staan met morele steun of praktische hulp.
Halverwege de Houdribdijk nog een laatste officiële stop. Met een parasol. Maar we waren al zo nat dat het weinig zin had om daar onder te gaan staan.
Weer goed verzorgd met bouillon, thee en koeken en fruit. We hoefden maar te vragen en de warme drank zat al in de beker. Heerlijk. Niet te lang blijven staan want door de regen en de afstand zijn de spieren vrij snel koud en stram.

Nog veertig kilometer te gaan. Na een hoopvolle bocht erachter komen dat deze dijk erg raar loopt. Het lijkt dat je bijna bij Lelystad bent maar dan moet je nog een kilometer of drie helemaal rond.
In Lelystad de Batavia nog gezien en toen een mooi stukje door wat bossen. Daarna weer een lang eind op weg naar Kampen.
En zowaar, de laatste 20 kilometers zijn droog en soms zien we zelfs onze schaduw!
Net voor Kampen worden we opgewacht door twee fietsers van de stepclub daar. Zij begeleiden ons de laatste kilometers.

Bij de finish aangekomen staan er wat familieleden te wachten. En Joke en Gijs, die even vanuit Brabant naar hun stepkuikens kwamen kijken. Dat was wel een hele grote verrassing! Wij verbaasd
( en toch ook wel een tikkie ontroerd) en de rest van de steppers verwonderd ( en een tikkie jaloers ?) met hun aanwezigheid.

Nog even een kopje soep maar al snel de spullen in de auto en op weg naar de douche  en slaapplaats.In totaal hebben we er 15 ½ uur over gedaan. We hebben 12 uur en 40 minuten gestept met een gemiddelde snelheid van 19,1 km p/u. Netjes gedaan vinden we zelf.
Leuk om deze "zwaarste steptocht" van Nederland een keer gestept te hebben.

Super om dit met drieën te doen. Gezellig om weer andere steppers te ontmoeten. Prima geregeld en ook goed verzorgd tijdens de stopplaatsen. En natuurlijk de complimenten aan de drie volgwagens.

We zullen maar zeggen: "het was een mooi oefentochtje voor de gezelligste zwaarste tocht van Nederland,  het "Monster van Brabant".

Ron, Marry en Irma  

foto's gemaakt door:

fam van de Weerd                            

 

Laatste Nieuws