2017-02-27 Verslag winter fietselfstedentocht 2017

 met "mijn" stepmannen.

Het begon allemaal met twee woordjes in een appje van mijn stepmaatje.
 "Elfstedentocht steppen ?"
Mijn antwoord was enigszins impulsief en snel en nog korter.
"oke"

Soms maak je wel eens een afspraak waar je later spijt van krijgt.
Van deze afspraak heb ik geen moment spijt gehad, echt GEEN moment.
Het enige wat me spijt is dat het alweer voorbij is.
Een ontzettend leuk, gezellig, bijzonder en saamhorig weekend. Oja, ook nog sportief........
Als individuen zijn we naar Friesland vertrokken en als team zijn we teruggekomen.
Een VRIEND (elijk) en hecht stepteam
En dat is het belangrijkste gevoel wat bij mij is blijven hangen als ik het over dit weekend heb.
Maar buiten dat zijn er natuurlijk ook andere dingen gebeurd.
Zaterdag zijn we vanuit Hank vertrokken. Steppen in de bus, mannen in de bus en ik met de auto erachter. Op weg naar Leeuwarden om de startbewijzen te halen. Daarna naar de Bed en Breakfast om alles uit te laden. Ron stapte als eerste binnen waarop de vrouw des huizes verbaasd zei " Doen jullie de Elfstedentocht mee? Ik had jonge mannen verwacht............" 
En toen moest de rest nog binnenkomen........
We hadden een kamer voor de onmisbare volgmannen. De kamer van Ron, Marry en Dick werd ook de eetkamer en mijn kamer werd de stepkamer.
Lekker een bakkie koffie en thee en toen op zoek naar een restaurant in Leeuwarden. Kees heeft ons heel goed de weg gewezen die 1500 meter. Hij moest een aantal keren zijn mobiel draaien om de kaart te snappen maar uiteindelijk zijn we bij een restaurant uitgekomen. ( overigens wel een andere dan hij gepland had maar.....)  Heerlijk en gezellig gegeten. Een van de mannen heeft nog geprobeerd om in zijn beste ABN een praatje te maken met de serveerster maar zelfs toen verstond ze hem niet.
's Avonds op tijd naar bed want om vier uur ging de wekker. Sommige hadden slecht geslapen, de spanning zal het wel zijn geweest. Ontbijten, tassen in de bus en dan op de step naar de Elfstedenhal. Marcel ( die niet bij ons sliep) stond al te wachten.
Een officiële start en de Elfstedentocht was begonnen. Het aantal steppers was niet zo groot. Wij, met vijf van Brabants Bont en daarnaast nog vier andere steppers. Het eerste stuk reden we nog in de regen die gelukkig al snel ophield. In het donker werden we de polder ingestuurd. Over paadjes zo smal dat met twee naast elkaar steppen niet ging. Het uitzicht is vast mooi geweest. Wij konden het uitzicht alleen maar horen. Gekwaak van wakker geschrokken ganzen en hier en daar geblaat van een schaap.
Bij Sneek de eerste stempelpost. Blij dat de volgmannen er stonden met de bus. Natte kleren verwisselen en regenkleding in de bus. Of in de kliko. Marry was uit zijn regenbroek gescheurd. Hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen?? Het zal wel een geval van oververhitting zijn geweest.


Na Sneek kregen we al snel een stempel in IJlst. Ondertussen werden we al ingehaald door heel veel fietsers. De (lig)fietsers waren een uur later gestart. Er werd nogal regelmatig ongelofelijk gereageerd als ze ons zagen. 200 km op de step?? "Respect, toppers, complimenten" en nog wat andere bewonderende termen hebben we gehoord. Wat ze echt dachten.............?
In Sloten aangekomen hadden we er bijna vier uur opzitten. Goed te doen maar te langzaam om op tijd weer in Leeuwarden aan te komen als we dit tempo zouden aanhouden. Even flink wat energyrepen, snelle jelles, snickers en bananen naar binnen werken. Toen weer op de step en het tempo opgevoerd. Om de beurt voorop en op weg naar Stavoren. De bus volgde ons op de voet, zo nu en dan een praatje door het raam en tussendoor Kees wakker roepen. Die dacht dat hij wel een dutje kon doen. Kees was verantwoordelijk voor de foto's en voor het opladen van allerlei apparaten. En steeds de bus weer in en uitladen. En het belangrijkste was natuurlijk dat hij ons moest aanmoedigen.
Door Marry, Marcel en Ron werd ik tijdig en het liefst zo vaak mogelijk op de hoogte gesteld als er een brug of iets anders hoog aan kwam. Niet mijn sterkste punt dat geklim. Het liefst hadden ze er nog een paar bruggen bijgelegd, die schatjes. Maar, naar beneden haalde ik ze weer makkelijk in. Niet door mijn grote wielen, zoals de mannen dachten, maar door mijn gestroomlijnde figuur.
Gelukkig kreeg ik zo nu en dan nog liefdevolle steun van Dick. Dat blijft een heer, tussen het boksen en vechten door wat ik ook al niet kon winnen.
Stavoren ( inclusief een harinkje) en Hindeloopen aangedaan en tussendoor nog even een wiel vervangen omdat Ron een lekke band had gereden.
In Workum kwamen we de steppers van de 7 stedentocht tegen. Die hoefden nog maar een kilometer of 30 terwijl wij er toen nog een 110 moesten. Wij hebben in Workum eerst genoten van heerlijke warme macaroni die Joke voor ons gemaakt had. We hadden rustig weer en geen kou maar zo'n warme hap is toch wel ontzettend lekker. Van Workum naar Bolsward en toen door naar Harlingen. Daar gestempeld bij een restaurant waar een jonge gast uit Breda werkt. Hij was helemaal blij dat hij Brabanders tegenkwam. Dat was dus gratis koffie. Volgend jaar nemen we voor hem Brabants worstenbrood mee.
Van Harlingen naar Stiens waar de ijsclub zat te wachten met warme snert met roggebrood met spek. Van Stiens naar Dokkum werd het alweer donker. De fietspaden werden weer smaller en daardoor moest moedergans uit de volgwagen, zijn kuikens wel eens alleen laten. Dat heeft hem weer een aantal grijze haren ( of antiek blond) bezorgd. Het liefst wilde hij ons altijd in het zicht hebben maar de route ging heel vaak door de weilanden heen en langs het water. En daar past geen busje over heen. En natuurlijk hebben we ook over het bruggetje van Bartlehiem gestept. Nou ja, we zijn er op gelopen. Nogal erg stijl. Marcel dacht wel dat hij het kon maar het lukte niet omdat wij in de weg liepen. Smoesje.
In Dokkum een beker met lekkere bouillon en even een warme deken om. Het begon merkbaar af te koelen. Een praatje gemaakt met de stempelaars en de EHBO. Achter ons zaten nog een paar fietsers en wat steppers dus ze moesten nog even geduld hebben.


En toen nog een laatste stuk. Op weg naar Leeuwarden. Eerst een stuk over een polderweg waar we door de bus steeds in het licht werden gezet. Hier en daar nog een fietser op sleeptouw genomen. Het allerlaatste stuk werden we weer de weilanden ingestuurd. Hele smalle paadjes en scherpe bochten, veeroosters en nog smallere bruggetjes. Heel donker, heel stil en hier en daar geroep: "Bruggetje" " rooster" "bocht". En door Ron gemopper "heb ik heel de weg mijn schoenen droog gehouden, step ik nu door een aantal plassen".
Een klein stukje door Leeuwarden en daar stond ons busje met onze Kees en chauffeur al te wachten. Alle vijf over de finish. 202 km gestept. Het was een bijzondere tocht. De medaille en ook nog warme chocomel. Een foto voor de beroemde muur. Met een knappe blondine erbij.
Afscheid nemen van mijn stepmaatje Marcel die in een hotel sliep. Hij weet niet wat hij gemist heeft de rest van de tijd.
Toen nog 3 km naar ons bed steppen, drie koude kilometers. Douchen en toen moe maar voldaan op de bank neerploffen. Een kopje thee, een pilsje, chocola, koekjes, nootjes en een slaatje. Maar vooral nog heel veel gelachen en nagepraat. Genoten als een ander moeilijk lopend iets ging pakken. Om even later zelf krakend op te staan. Genietend van het gezelschap en te lui om naar bed te gaan.  De maandag was al begonnen toen het stil werd in Leeuwarden. Deze nacht werd er beter geslapen.  Alles was goed verlopen.
Een ontbijtje, nog een bakkie koffie, weer evalueren en daarna de bus weer herinpakken.
Daar afscheid genomen van "mijn" mannen. Ik moest nog even naar een echte Friese bakker voor suikerbrood voor de kinderen en ben daarna rustig naar huis gereden.

Voldaan maar ook wat weemoedig.
Het was mooi.
Het was een uitdaging.
Het was bijzonder.
Het was gezellig.

Toch ook trots. Ieder op zichzelf denk ik, op mezelf maar zeker op ons als groep. Ieder heeft zijn dipje of zijn pijntje wel gehad.
Maar de kleine gebaren,
de gesproken woorden,
de mogelijkheid om even achter een brede rug te steppen,
een schouderklopje,
een grapje,
een toegestoken hand,
een extra plaspauze,
een lach,
een knipoog,
een toegestopte snicker...............

 

Maar ook vooral niet te flauw en heerlijk de draak met elkaar steken.
Naast elkaar en voor elkaar. We hebben het samen gehaald. Alle zeven, met ieder zijn eigen aardigheden maar vooral gebruik makend van onze sterke punten. Ieder zijn eigen taak en ieder gerespecteerd om wie hij is.

Bedankt hè mannen!

Irma