Op een zonnige dag in juni besloten Carlo en ik (beiden van  Stepteam BrabantsBont en toch hadden we elkaar al een lange tijd niet gesproken), om ons in te schrijven voor de Tour de Force van Barneveld. De tocht van ons zou 60 kilometer zijn, maar zoals altijd in het leven, verloopt het nooit helemaal zoals gepland.

Daar stonden we dan om 9.30 uur, klaar voor het avontuur. Ik ging met de step terwijl Carlo zijn fiets besteeg. Hij had echter lang niet gefietst en daardoor een klein probleempje: zijn billen waren niet meer gewend aan dergelijke uitspattingen na zijn infarct. Maar hij liet zich niet ontmoedigen, hij was vastbesloten om de finish te halen. Dit was geheel in overeenstemming met zoals ik hem kende.

Het avontuur begon direct met een stevige klim, en terwijl wij naar boven ploeterden, dachten we waarschijnlijk allebei hetzelfde: “Dit hijgen heb ik lang niet meer meegemaakt”.Op dat moment viel het gesprek even stil. We wisten allebei dat praten en hijgen niet echt samen gaan, dat hadden we wel geleerd in een grijs verleden.

Eenmaal op adem gekomen, begonnen we weer te praten. We hadden geen moeite om conversaties gaande te houden, maar als je ons na afloop zou vragen waar we het over hadden gehad, zouden we geen idee meer hebben. Het leek alsof de woorden gewoon uit onze mond rolden zonder dat we er echt over nadachten.

Het was een prachtige dag en tocht, maar ook behoorlijk warm met zo’n 30 graden. We waren beiden niet echt getraind en in topconditie, maar we hoopten dat deze tocht ons weer terug zou brengen naar dat glansrijke lichaam van vroeger. En we wilden ook weer meer vertrouwen krijgen in ons eigen lijf.

De tocht was perfect uitgepijld en dat bleek met de navigatie die wij hadden, geen overbodige luxe te zijn. Wij waren hier zeer content mee.

Na 64 kilometer te hebben afgelegd, eindigden wij de tocht met een ijsje in de hand. We voelden ons voldaan en hadden een goed gevoel over onze prestatie. Misschien hadden we niet de snelste tijd neergezet, maar we hadden de finish gehaald en dat was waar het om ging.

Terwijl we genoten van onze welverdiende traktatie, beseften we dat het niet alleen om de bestemming ging, maar ook om de reis zelf. We hadden elkaar weer eens gesproken, gelachen, gezwoegd en doorzettingsvermogen getoond. Het was een dag vol herinneringen geworden, en wie weet, misschien gaan we binnenkort weer een avontuur beleven met een Kersentocht in de Betuwe. Leuk om deze weer een keer te rijden! (klik hier om je in te schrijven voor de Kersentocht 16-07-2023). Maar eerst gun ik Carlo zijn billen even rust.

Aan het einde kwamen we Arend Witvliet tegen ook van Stepteam BrabantsBont. Arend had net nieuwe wielrenschoenen met clip-ons die nog niet helemaal optimaal waren afgesteld. Het lukt Arend niet op tijd om zijn schoen los te clicken en er zat niets anders op dan zich stilstaand om te laten vallen. Gelukkig zonder schade of letsel. Arend had er inmiddels 105 kilometer op de racefiets opzitten, ook een fraaie prestatie met deze hitte !

Warme groet,

Gerda Schoots